Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

απρίλιος




Όπου δεν με ακούμπησες, πονάω.

Εξάντλησες τη θάλασσα μωρό μου
και μ’άφησες να κολυμπώ στο χρόνο.

Αλήθεια είναι τα ρούχα της γυμνής 
που μπάλωσες με ψέμα.
(ψέματα ανταλλακτικά πουλάει στις αγορές η αλήθεια)

Έλκει η βαρύτητα
το νόημα της ζωής από τον ουρανό.
(πόσο μάταιοι είναι οι κύκλοι χωρίς τα ανευρύσματα του έρωτα.
Και πόσο ασχημαίνουν χωρίς έρωτα οι γυναίκες).


Αυτάκι χωνάκι
Στάξε μου

Δεν είναι σιωπή. 
Είναι το κενό μέσα στον κώδωνα.
(γράφει το μαύρο πάνω μας: για πάντα ποτέ)


Αν με λογχίζεις να δεις αν πονώ η απάντηση μωρό μου είναι "αχ!". 

Σήμερα είναι η δεύτερη μέρα, αλλιώς Τρίτη
μαγείρεψα φακές.
Είχα δύο γάτες, τώρα μια. 
Η άλλη παραιτήθηκε 
από ζήλεια.
Ό,τι μπορεί να μετρηθεί μας σώζει από την ανυπαρξία.

Ω γλυκύ μου φρέαρ.
Αν το γεμίσω δάκρυα κάποτε επιπλέοντας θα βγω.

Εγώ πλην εμού.
Το μέτρημα συνεχίζεται. 
Σήμερα αφαιρούμαι.

Ο τρόπος πάντα, ο τρόπος.
Αυτός που περπατάει ώσπου να τον καλύψει η θάλασσα.
Κι αυτός που καίγεται σε μια πλατεία.

Μόνο, μην υποκύπτετε σε πρόωρη αυτοχειρία 
Προλάβετε τουλάχιστον, πιάστε την απ' το χέρι.

Από τον έρωτα στο θάνατο, χωράφια καλαμπόκια
Και νύχτωσα.

Έστω μια ευθεία 
ξεκινά από τα μάτια μου
χτυπά στον δίσκο του φεγγαριού 
και επιστρέφει στα μάτια σου. 
Έστω.
Τώρα; Μήπως με βλέπεις;

Τέχνη μου Υψηλή Μεθυστική.
Πώς να σταθώ από τα χέρια σου έξω;
πέφτω και μπουσουλώ σαν νήπιο 
μεθύστακας σεσημασμένος.
Και να θυμώσω πάνω 
απ΄το θυμό σου δεν μπορώ 
και τη σιωπή σου πώς 
ούτε μπορώ να συναγωνιστώ
Αχ ροζ μου κόκκινο
πιο κόκκινο μαβί 
και μαύρο

Συναγωνίζομαι την οξυδέρκεια θαλάσσιας ανεμώνης.
Παρακεί, παραδώ, παραπατώ.
Πάντα τα κάνω θάλασσα.
Yo so la locura.

Aπότομα 
Όπως σηκώνει το χέρι της η ντίβα 
στο φινάλε τραγουδιού 
Τέρμα η κλάψα. 
Όργανα πάψτε.

Νύχτα γλιστρώ να φύγω απ’τα λιμάνια
επισήμως υπνοβάτις
Θρόισμα σώματος και ήχοι σύμπαντος
Αν πέφταν όλα πάνω μου τ’αστέρια ίσως και να με σταματούσαν.
Οι βαρετοί θα με θάψουν.

Πέντε μήνες να κουνήσει το κωλάμαξο 
Η σιναπιά στη ζάντα 
τρύπωσε βλαστός λεπτός και άνθισε
Πώς θέλετε να ξεριζωθείτε; 
Με πρώτη προτιμάτε ή όπισθεν;
Ω έλα πες μου, πόσο μ’αγαπάς; Μια ρίζα, έστω τόσο;

Μήλο μου μήλο, εξ ορισμού σου ακέραιο
Φόρτωσα ποίημα και μαγιώ 
και τα σεργιάνισα στη θάλασσα
Σκάγαν οι στίχοι ένας ένας
σαν τους στηθόδεσμους που ελευθερώνονται σε πλάτες κοριτσιών.

Πλαγιά ανεμογλυμένη, σκύλου χορτάτου τρίχωμα
και σύννεφα αργός 
θαλασσινός αφρός.
(με πόση συστολή μας υποδέχονται οι ακτές μετά την παρθενορραφή του χειμώνα)

Στη θάλασσα και στον έρωτα με τσίτα μπούνια.
Σιγά που δεν θα βούταγα.

Φύλλα της λεύκας για λίγα δεύτερα αργυρά 
γυρίστε 
εμείς θα περιμένουμε σκυφτοί κάποιον να μας φωνάξει.
Στην πλάτη δεν έχω μάτι, έχω πεντέξι αυτιά
Στους λαβυρίνθους αφουγκράζεται το χνούδι
Μα είναι οι κήποι έρημοι στα κίτρινα παράθυρα από κάτω.
(ένα ανεξήγητο η επίμονη άπωση στα σωματίδια του αέρα)

Καμμία θλίψη. Οι γκρεμοί είναι απολαυστικοί για μας τα πουλιά.

Χάρισέ μου λίγη δόξα, αγάπησέ με. Μια μέρα έστω
Καυλωμένοι ποτέ νικημένοι

Ω ναι, τολμούν ν’ανθίσουν ακόμα και του κρεμασμένου τα κλαριά.

Εγώ την κάλεσα την πυροσβεστική βροχή
Δεν σου ‘δειξα όλα τα μαγικά μου
Σου έχω κλέψει τη σκιά και δεν στη δίνω πίσω
Θα περιμένεις να τελειώσουν πρώτα οι βροχές και έπειτα οι νύχτες
Και ίσως τότε μάθω τι 
Είσαι η φωτιά ή το δέντρο;

Φαντάζομαι το τέλος του κόσμου να περνάει θριαμβευτικά κάτω από την αψίδα των συμπτώσεων.

Έβρεξε σαλιγκαράκια, βγαίνουμε
Νύχτα υγρή κατάλληλη για ώσμωση
Πολύ το σκέφτεστε, δεν κάνει.

Μικρές κοφτές 
κι απανωτές αντιστάσεις 
η διακεκομμμένη αντίδραση
μιας ραχοκοκκαλιάς 
καθώς την διατρέχεις.

Το σωστό είναι το μέλλον άγονο
αυτό που δεν ελέγχουμε αυτό και μας ορίζει
(κάνω ένα λάθος για να κάνεις το επόμενο)

Δεν θέλω να θυμάμαι 
Να φαντάζομαι προτιμώ
Πηδώντας ελεύθερα 
από το ένα ελεύθερο θέμα 
στο επόμενο ελεύθερο
Κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει την αρχή του

Από τον ρομαντισμό στον κυνισμό και πού αλλού να πας;
Θέλω να γυρίσουμε τώρα μωρό μου.

Γαμώτο, κανείς δεν με υπακούει.
SFX: γέλια κονσέρβας


Στης νύχτας τις γραμμές, καλλιγραφία.
Οι μέρες μου, τα περιθώρια με τα κακογραμμένα σχόλια.

Κινούμαστε σαν τα κοπάδια 
με οδηγό τους μια τον αρχηγό 
και μια τον πανικό.

“Absence – that common cure of love”
Να μου λείπουν οι θεραπείες.
Σ’ένα καρφί του τοίχου σου έχω κρεμαστεί 
πετσί και άδεια μήνες ανεμίζω
λωλοπαντιέρα έρμαια φθοράς

Με εκδικείται ο βοριάς  
κι εσύ δεν έχεις χέρια.

Στους θάμνους που φασκιώνουν τη σιωπή
Πέσαν για ύπνο τα πουλιά 
Της νύχτας το πιο μυρωδάτο λουλούδι εσύ
(το δάσος εγώ το κέντησα)

Όπου κι αν είσαι τις ακούς, πώς να γλιτώσεις 
(σημαίνουν οι καμπάνες)
Θαι νου πε με ο λα θαι πε νουν, 
(χάνει τα λόγια της η καμπάνα)
Ω τι ωραία μέρα για καμουφλάζ της θλίψης μας 
(βαράτε καμπάνες)
Αν αναστηθείς θα σε συγχωρήσω ακριβέ μου.

Για τις αγάπες που δεν θέλουν να πεθάνουν θα μιλήσει κανείς;
Και ούτε να τις θάψεις μπορείς ούτε και να τις αναστήσεις 
Τις πακετάρεις στις αποσκευές και πας
στα δάση που αλυχτούν τα βράδια οι πιο σοφοί σου σκύλοι.
(μα να ‘ξερα τη διαδρομή)

Ακόμα εδώ, το αποτυχημένο πείραμά σου.
Είμαι;
"Αχ , αυτός φταίει, ο αλήτης"

Από πληγές εκκρίνεται η μαστίχα. 
Μα τέτοια φλυαρία δακρύων, 
τι στο καλό…

Δέντρο της νύχτας μου 
ακτινογραφία στήθους
Δέλτα ποτάμι που αμολάει
Σχίσμα νεκρό σε μαύρη φλέβα
Αίμα λευκό και θάνατος.
Τι σου ζητώ ακριβέ μου; 
Κρυφά απ' τους άλλους, μια Ανάσταση!

Όμορφο μάτι, τρίγωνο.
Ποτέ ξανά ειπωμένο
Ποτέ ξανά ιδωμένο
Δειλά μου σουγιαδάκια
υπάρχουν και μπαλτάδες.

Από τα βότανα της θλίψης στ' αγκάθια της χαράς
πολύς ο δρόμος για μια μέρα

Επαίτης ξεπέτης
Πάρτε καλέ μου κύριε ένα ματσάκι λέξεις. 
Πώς θα ζήσει η φτωχή;

-Τι περιμένετε δυστυχισμένοι; 
-Να αδειάσει ένας τάφος
Σάββατο της Ανάστασης.

Κόπηκα. Στα δυο και περιμένω. Δεν ξέρω τι. Φαλτσέτα φωνή.

Οι αναπάντητοι επαναλαμβάνονται. Απλό.

Ούτε μανούλα ούτε παιδιά
Μόνο την ξένη αγάπη βατήρα στο χάος
Έξαλλη θάλασσα τα χέρια 
ουρλιάζουν από κάτω
πτώση ή τρέλα.
Θα έρθει μια στιγμή που δεν θα το σκεφτώ.

Τι γυρεύαμε εμείς μέσα στα γλέντια των άλλων;
Μερακλώνει ο φτωχός κι έχω σουβλιές στην καρδιά
Αθωότητα ανασκολοπισμένη
Παρά φύσιν Έλληνες
Από αύριο θύματα ξανά.

Πού είσαι αγάπη;
Χωρίς τα ροζ γυαλιά δεν βλέπω καλά.

Νύχτα διαστάσεων υπνοδωματίου
Χωρίς ύπνο
Νύχτα στον πάτο άδειας δεξαμενής
Οξειδωμένη χημεία στις ακμές 
Σάπια σκάλα, τοιχώματα εκκωφαντικά 
Τώρα σε αγαπώ μόνο σαράντα κυβικά
Κάποιες νύχτες καταφέρνω να περιορίζομαι
Με όνειρα γεωμετρικής περιόδου, αυστηρά.
(Τόσο νερό κι ούτε τα χείλη σου έβρεξες).

Με ξέχασες. Και συνεχώς μου το υπενθυμίζεις.

Σκέφτομαι με κόμπους. Όσο πιο κοντά στο λαιμό είναι εφικτό.

Η Φρόνηση κι η Περιφρόνηση.
Εσύ, πάντα εσύ.
Χείλη ανοιχτά, ζεστά μαλλιά, ένα αεράκι ευτυχίας στο μάγουλο 
κι ύστερα εσύ 
Αγκάθι στην καρδιά μου
Από τη δυστυχία μου στην ευτυχία μια ακτίνα δρόμος
Πεθαμένη ονειρεύομαι ένα σώμα ζεστό
Και φτάνει αυτό.

Οι φωτιές μου καίνε νύχτα, λάμπει το μέσα.
Έρωτας ο φωτιστικός 
(πιο πολύ και από οινόπνευμα)

Σ' ένα κεφάλι το σύμπαν εκρήγνυται.
Όχι όλοι. Λίγοι και μετρημένοι.
Το μαρτύριο της συνεχούς διαστολής.
Ούτε με στεναγμό ούτε με ουρλιαχτό.
Ανακουφίζει η αποδοχή της φλογερής ιδιορρυθμίας.

Τρέχω κι η σκόνη μπαίνει στα μάτια μου 
Στον λόφο απέναντι ήδη σηκώνεις σύννεφα
Πρόβλημα κεκτημένης ταχύτητας. 
Μα τι τρελή λαχτάρα να καούμε δύση.

Η άνοιξη μας διέλυσε, διπλές ανθοφορίες, βαρύναν τα κλαδιά μας.
(ανθίσαν του χειμώνα οι αναστεναγμοί).

Σφουγγάρια μιας μουσκεμένης ατολμίας
Αλλού αίμα κι αλλού νερά 

Στου έρωτα τα προκαταρτικά
Tα χέρια σκοντάφτουν.

Ανασχηματισμό ζητώ από τα χάδια ενός τυφλού
Νυχτερινή ξηρότητα δαχτύλων νικοτίνης
Πιάσε με αν θέλεις ποιητή 
(με το τυφλό σου σύστημα στο στήθος γραφομηχανή)

Νησιά κάτω απ’τα πόδια σου
Πότε σχηματιστήκαν; 
Πριν απ' τον τελευταίο μου σεισμό;

Όποιος το πιάσει
Σωσίβια πετάει ο ουρανός.
Είχες τύχη;
Είχα πάντα.

Αδιάβλητο το ήθος του νεκρού
Κι εμείς οι ζωντανοί όλο τρύπες.

Βοήθειά μας:
Βίος αγείωτος
Ίσον μηδενικές τριβές
(Ο τύπος της ευτυχίας)

Γράφε μέσα στα σύννεφα κι ύστερα σήκωσέ τα.
Ξηλώστε τις προειδοποιητικές πινακίδες ομίχλης.
Ξημέρωσα εν αιθρία.

Και να που ωρίμασε σκληρότητα ο Απρίλης
Όποιος δεν φίλησε δαγκώνει
Γεύση από μέταλλο το αίμα.
Όποτε θες ξαναπεθαίνω
Αλλά, ας καθιερωθεί επιτέλους ένας έλεγχος δαχτυλικών αποτυπωμάτων  
Να μην πηγαίνουμε ξανά
όλο από το ίδιο χέρι.

Να κοιμηθείς σκουλήκι και να ξυπνήσεις πεταλούδα.
Έτσι ανοσταίνεις και δεν σε τρώνε τα πουλιά.
(είδα τις πεταλούδες να ξεκολλάνε από το έκζεμα της πόλης)


Από το σβέρκο δαγκωμένη σαν τα γατιά
Με παραλύει η σκέψη
Σκίσε μια λέξη κι έχεις πυρηνική ενέργεια
Από μια τελεία αρχίζουν όλα, αλλά να τη μοιράσω σωστά.

Περνάει καιρός μέχρι να ξεκολλήσουν από τη λάσπη των ματιών μου οι στίχοι.
Τσιμέντο, λάσπη, αλοιφή, κατάπλασμα, σεισμός και θεραπεία 
(όραση απ΄της ψυχής τα μάτια)
Να ξαναγράψω θέλω σήμερα τη μέρα απ’την αρχή

Ζω και είναι εις βάρος σου κάθε πρωί
Πεθαίνω για σένα και είναι βράδυ
Δεν περιμένω τίποτα
Ελεύθεροι απελπισμένοι
(εγώ ο αθόρυβος πληθυντικός)

Αναδιπλωνόμαστε 
Βεντάλιες παγονιών στον ήλιο
Όταν ξυπνήσεις απ’τα χώματα
 έλα και στα δικά μου χρώματα
(τίναξε μόνο τις στάχτες απ’τα μαλλιά).

Γράφω “περιεχόμενο” μα εννοώ τα σπλάχνα

Εάν περάσει κανένα ευτυχισμένο καράβι πείτε μου, μην το χάσω.
Σε μιμούμαι, σε μαγεύω, σε μαθαίνω: 
Ρήματα που περιλαμβάνονται στο εισιτήριό μου
Τα ξόδεψα μέχρι το τελευταίο.
Εν πλω τώρα χωνεύω ολίγη αυτογνωσία
Στην επόμενη σκάλα μόνη θα κατέβω.

Καιρός να συντονιστούμε στα μακρά κύματα του στοχασμού.
Στα βραχέα πνίγονται από πανικό η ομορφιά και η ελευθερία.
(κι οι έρωτες σε μια κουταλιά νερό πνίγονται)

Σε άδεια από ψάρια
γιγάντια θάλασσα
με άγνοια βυθού περιέχομαι 
και στέκει ακίνητος ο χρόνος.

Απ’το πρωί σε αγαπώ (ποιας μέρας δεν θυμάμαι)

Δως μου το τίποτα και είμαι ευτυχισμένη
Ορίζοντας μοναχικός 
κινήσεις στα λαγόνια.
Να δεις για πότε αδειάζει επάνω μου ουρανός.
Ταπ ταπ, ταπ ταπ (τρεχάτο) 
Ξυπόλητα πόδια στο μάρμαρο, απ’το κρεβάτι ως το μπάνιο
Νερό (τρεχούμενο)
Αλλού και άλλου.

Η συνεχής βουή της πόλης
στης μνήμης τους 40 βαθμούς
Στήθος του καπνιστή να βράζει
σε χαμηλές οκτάβες στεναγμών
Με το ένα μάτι έτοιμο να καμακώσει τη στιγμή
Φλερτ με φεγγάρι κι έτσι
και με τα φωτοστέφανα των όσων αστεριών.

Αν δεν μπορείς να με αλλάξεις, αντάλλαξέ με με την αιωνιότητα.
Κι αν δεν μπορείς για πάντα, κάνε με να ζηλέψω έστω για μια στιγμή.

Κάποτε να μιλήσουμε για την τρυφερότητα του ζαχαροκάλαμου.
Ζευγαρώνουν ανεξέλεγκτα οι μέρες με άλλες πιο παλιές.

Κάθε παραχώρηση και μια αγκαλιά πιο βαθιά.
Έως ότου με διαπεράσεις.
(μα πόσες εκδοχές έχει αυτή η αφήγηση;)
Υπέροχο πλεχτό!
Νήματα δένονται θηλιές λύνονται κόκκινες γλώσσες.
Καληνύχτα σου νύχτα αγάπη μου
Ο ήλιος τα ξέρει όλα.

Ποια αντίσταση να προβάλει η κλειδαριά; 
Ό,τι ώρα θέλει το κλειδί, μέσα της γυρίζει.

Όλη τη μέρα στις αγορές, σε περιφέρω όνειρο δύτη.
Οι δυο μας πότε να βρεθούμε. 
Ευτυχισμένους άλλους, δύσκολα συναντά κανείς σε τέτοια βάθη.
(προς το παρόν γίνομαι θέαμα σε αλμπίνα ψάρια)

Ένα λοφάκι άδενδρο κοντά στο σπίτι μου παρακαλώ 
κι ένα μαχαίρι κοφτερό να το ξεχορταριάσω.
Πάω να βρω τις λέξεις μου στο χώμα, κάτω απ’τα φύλλα των ζοχών.
Θα βρέξει κι ίσως 
φέρει η βροχή τα αρώματα. 
Ντελίβερι χώμα, κάνετε; Χμ... 
Χμ, όπως χύμα, όπως χάμω, όπως χώμα.
(και της μελαγχολίας τα χώματα ανάλαφρες νιφάδες) 

Λίγο απ’το βάμμα του ηλιοτροπίου σου να στάξεις 
κι έγινε η μέρα 
νύχτα υπεριώδης.
(τι τραβάμε κι εμείς οι αλκαλικές)

Χωρίς τα λάθη η μέρα δεν νυχτώνει.
Οι άντρες γερνάνε ηττημένοι
Και οι γυναίκες ανίκατες μάχαν.

Γυρνάω τα βράδια στη γραφή όπως στο σπίτι των γονιών και πάνε χρόνια.
Σκέψεις διαβάζετε; 
Μπα, ευτυχώς.
(μετά το ντεμακιγιάζ κανένα παλιοκόριτσο δεν αναγνωρίζεται)

Είμαι η φόδρα της νύχτας σου μωρό μου
μόνο μην πεις το χρώμα
Κλειδί μου ένζυμο νύχτα βαθιά
Σε ξύπνησα ή δεν κοιμάσαι πια τα βράδια;


Ακινησία, ψευδαίσθηση τάξης
Κίνηση, ψευδαίσθηση αλλαγής
Πάντα έρχεται η θάλασσα.
Ποτέ δεν φεύγει.
Κι άλλο κι άλλο κι άλλο κι άλλο…
Ανασαίνεις, ανασαίνω
Εκπνέω κι εκπνέω κι εκπνέω.

Σε ανταγωνίζονται οι ορίζοντες, να ξέρεις. 
Ανοίγουν κι είσαι μια κουκίδα.
Αν δεν προσέχω θα σε χάσω απ’τα μάτια μου.

Είναι λαίμαργες μέρες οι τελευταίες του μήνα
γι΄αυτό με βλέπεις να φοβάμαι
(αν όμως με κράταγες αγκαλιά)


Βάλε μου μια φωνή
Βουβό πρωινό (δεν στρέχουν τα πουλιά)
Ή έλα να μιλήσουμε σαν άγνωστοι από παλιά.
...

Παρένθετα χείλη, ρυτίδες της πίκρας, φύλακες όρκου σιωπής.


















Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου